صبح با عجله و خفت و خواری؛ از خواب برخاستم. پس از مسواک و پوشیدن لباس با آسانسور پایین رفتم. در پارکینگ اتومبیل خسته ی ما روشن نشد یعنی حتی استارتر زورش به چرخاندن موتور نرسید با حدود ٥ دقیقه کلنجار رخش خسته ما روشن شد و راه افتادم سمت ولنجک. اوضاع خوب بود تا اینکه در خیابان جمال زاده متوجه صدا، ارتعاش و دمای غیر عادی موتور شدم. ایستادم تاکسی گرفتم به ولنجک نه هزار تومان بهش دادم! خسته و گداخته (از تابش آفتاب به کت و شلوار رسمی) به محل توزیع رسیدم گفتند کارت ها دم بیت توزیع خواهد شد. سرخ شدم. الآن که می نویسم، در اتوبوس هستم برای اعزام به اول فلسطین. این ماجرای سطل میخ امروز بود!

پی نوشت: اتومبیل واشر سر سیلندر پکانده بود. غروب روز 12 ام، برای تعمیر به مکانیک سپردیم اش.
... دانست که چرخ دلیجان مغشوش است ...

پی نوشت 2: سطل میخ یک نظریه است که مبدع آن استاد گرانمایه حضرت آقای مهندس مرتضی عمویی می باشد، هر چند که حسن پناه و دیگران در تکامل نظریه بی تأثیر نبوده اند. این نظریه قسمتی از نظریه‌ی سطل میخ و طشت عسل است که با قانون مورفی و مکتب signs ارتباطات تنگاتنگی دارد. این نظریه در ابتدا خیلی جدی نبود اما اکنون به خوبی می تواند حوادث را پیش گویی و توجیه کند!

ساعت 14:32
خیلی جالب است، بعضی از دوستان را فقط اینجا می توان زیارت کرد. حرف هایی که برخی از نخبگان صبح امروز مقابل رئیس جمهور زدند حقیقتاً مناسب نبود و من شرمسار شدم. امسال هم دریافت های خودم را شایسته ی ارائه ندیدم اما فکر کنم آخرش حرف های زیادی در دلم می ماند.

ساعت 17:42
عصر امروز یک گفت و گوی آزاد برگزار شد در مایه های کرسی آزاد اندیشی، خوب بود حداقل یک حرف زمین مانده ی ولی فقیه اجرا شد ولو در ظاهر.
فردا هم برنامه های همایش ادامه دارد. آدم تا سراغ برخی امور نرود، دستش نمی آید مشکلات آن امور. برای مثال همین علم بومی! ارائه ی یک تعریف واحد از علم بومی کاری است برای خودش.