فضل خدا
شعری از سعدی
| فضل خدای را که تواند شمار کرد؟ | یا کیست آنکه شکر یکی از هزار کرد؟ | |
| آن صانع قدیم که بر فرش کائنات | چندین هزار صورت الوان نگار کرد | |
| ترکیب آسمان و طلوع ستارگان | از بهر عبرت نظر هوشیار کرد | |
| بحر آفرید و بر و درختان و آدمی | خورشید و ماه و انجم و لیل و نهار کرد | |
| الوان نعمتی که نشاید سپاس گفت | اسباب راحتی که نشاید شمار کرد | |
| آثار رحمتی که جهان سر به سر گرفت | احمال منتی که فلک زیر بار کرد | |
| از چوب خشک میوه و در نی شکر نهاد | وز قطره دانه‌ای درر شاهوار کرد | |
| مسمار کوهسار به نطع زمین بدوخت | تا فرش خاک بر سر آب استوار کرد | |
| اجزای خاک مرده، به تأثیر آفتاب | بستان میوه و چمن و لاله‌زار کرد | |
| این آب داد بیخ درختان تشنه را | شاخ برهنه پیرهن نوبهار کرد | |
| چندین هزار منظر زیبا بیافرید | تا کیست کو نظر ز سر اعتبار کرد | |
| توحیدگوی او نه بنی آدمند و بس | هر بلبلی که زمزمه بر شاخسار کرد | |
| شکر کدام فضل به جای آورد کسی؟ | حیران بماند هر که درین افتکار کرد | |
| گویی کدام؟ روح که در کالبد دمید | یا عقل ارجمند که با روح یار کرد | |
| لالست در دهان بلاغت زبان وصف | از غایت کرم که نهان و آشکار کرد | |
| سر چیست تا به طاعت او بر زمین نهند؟ | جان در رهش دریغ نباشد نثار کرد | |
| بخشنده‌ای که سابقه‌ی فضل و رحمتش | ما را به حسن عاقبت امیدوار کرد | |
| پرهیزگار باش که دادار آسمان | فردوس جای مردم پرهیزگار کرد | |
| نابرده رنج گنج میسر نمی‌شود | مزد آن گرفت جان برادر که کار کرد | |
| هر کو عمل نکرد و عنایت امید داشت | دانه نکاشت ابله و دخل انتظار کرد | |
| دنیا که جسر آخرتش خواند مصطفی | جای نشست نیست بباید گذار کرد | |
| دارالقرار خانه‌ی جاوید آدمیست | این جای رفتنست و نشاید قرار کرد | |
| چند استخوان که هاون دوران روزگار | خردش چنان بکوفت که خاکش غبار کرد | |
| ظالم بمرد و قاعده‌ی زشت از او بماند | عادل برفت و نام نکو یادگار کرد | |
| عیسی به عزلت از همه عالم کناره جست | محبوبش آرزوی دل اندر کنار کرد | |
| قارون ز دین برآمد و دنیا برو نماند | بازی رکیک بود که موشی شکار کرد | |
| ما اعتماد بر کرم مستعان کنیم | کان تکیه باد بود که بر مستعار کرد | |
| بعد از خدای هرچه پرستند هیچ نیست | بی‌دولت آنکه بر همه هیچ اختیار کرد | |
| وین گوی دولتست که بیرون نمی‌برد | الا کسی که در ازلش بخت یار کرد | |
| بیچاره آدمی چه تواند به سعی و رنج | چون هرچه بودنیست قضا کردگار کرد | |
| او پادشاه و بنده و نیک و بد آفرید | بدبخت و نیک بخت و گرامی و خوار کرد | |
| سعدی به هر نفس که برآورد چون سحر | چون صبح در بسیط زمین انتشار کرد | |
| هر بنده‌ای که خاتم دولت به نام اوست | در گوش دل نصیحت او گوشوار کرد | |
| بالا گرفت و دولت والا امید داشت | هر شاعری که مدح ملوک دیار کرد | |
| شاید که التماس کند خلعت مزید | سعدی که شکر نعمت پروردگار کرد |
عشق محمد بس است و آل محمد
ماه فروماند از جمال محمد
سرو نروید به اعتدال محمد
قدر فلک را کمال و منزلتی نیست
در نظر قدر با کمال محمد
وعده دیدار هر کسی به قیامت
لیله اسری شب وصال محمد
آدم و نوح و خلیل و موسی و عیسی
آمده مجموع در ظلال محمد
عرصه گیتی مجال همت او نیست
روز قیامت نگر مجال محمد
وآنهمه پیرایه بسته جنت فردوس
بو که قبولش کند بلال محمد
همچو زمین خواهد آسمان که بیفتد
تا بدهد بوسه بر نعال محمد
شمس و قمر در زمین حشر نتابد
نور نتابد مگر جمال محمد
شاید اگر آفتاب و ماه نتابند
پیش دو ابروی چون هلال محمد
چشم مرا تا به خواب دید جمالش
خواب نمیگیرد از خیال محمد
سعدی اگر عاشقی کنی و جوانی
عشق محمد بس است و آل محمد
وبلاگ حاضر را از سال ۱۳۸۶ آغاز کردم. کوشیدم فهم خود را از دنیا و مافیها با رعایت انصاف و بدون تعصب بیان کنم. طبیعتاً در رفتار و گفتار بسیاری انسان‌ها نکاتی هست که دست‌کم در ظاهر متناقض می‌رسد، پس اینجا هم از چنین تناقضاتی خالی نخواهد بود. صمیمانه خواهشمندم نظراتتان را با من در میان بگذارید.