«أَوحَى اللهُ تَعالى الى داوُدَ "علی ‏نبینا ‏و‏ آله ‏و‏ علیه ‏السلام" یا داودُ انِّی وَضَعتُ خَمسَةً فی خَمسَةٍ و النَّاسُ یَطلُبونَها فی خَمسَةٍ غَیرِها فَلا یَجدونَها.

وَضَعتُ العِلمَ فی الجُوع و الجَهدِ و هُمْ یَطلُبونَهُ فی الشَّبَعِ و الرّاحَةِ فَلا یَجدُونَهُ

وَضَعتُ العِزَّ فی طاعَتی و هُم یَطلُبونَهُ فی خِدمَةِ السُّلطانِ فَلا یَجدونَهُ

و وَضَعتُ الغِنَى فی القَناعَةِ و هُم یَطلُبونَهُ فی کَثرَةِ المَالِ فَلا یَجدونَهُ

وَ وَضَعتُ رضایَ فی سَخَطِ النَّفسِ و هُم یَطلُبونَهُ فی رِضَا النَّفسِ فَلا یَجدونَهُ

وَضَعتُ الرَّاحَةَ فی الجَنَّةِ و هُم یَطلُبونَها فی الدُّنیا فَلا یَجِدونَها.»

" خداوند متعال به حضرت داود (ع)  وحی نمود: ای داود! من پنج چیز را در پنج چیز قرار دادم و مردم در پنج چیز دیگر به دنبال آن‏ها می‏ گردند و آن‏ها را نمی ‏یابند،

علم را در گرسنگی و تلاش قرار دادم و حال آنکه مردم در سیری و راحتی به دنبال آن می‏ گردند و آن را نمی ‏یابند

عزت را در اطاعت از خود قرار دادم و مردم در خدمت کردن به پادشاهان آن را می‏ جویند و آن را نمی ‏یابند

بی‏ نیازی را در قناعت قرار دادم و مردم در مال زیاد دنبال آن هستند و آن را نمی ‏یابند

رضایت خود را در خشم نفس قرار دادم و مردم در رضایت نفس آن را طلب می‏ کنند و آن را نمی ‏یابند

راحتی را در بهشت قرار دادم ولی مردم در دنیا دنبال آن می‏ گردند و آن را نمی یابند.»