به گزارش خبرنگار فارس از آمریکا، در حالی که تبلیغات رسانه‌‌های آمریکایی بر روی داغ کردن اظهار نظرهای مقامات سیاسی این کشور با موضوع صادرات دموکراسی امریکایی به اقصی نقاط دنیا تمرکز کرده، نقاطی که دست بر قضا یا دارای منابع سرشار نفت و انرژی هستند و یا جایگاه‌ ژئوپولیتیک دارند؛ بی‌تفاوتی‌های دو حزبی در ارتباط با بحران‌ نزدیک و طولانی‌مدت سرخ‌پوست‌های آمریکایی که صاحبان اصلی این کشور نیز هستند، همچنان ادامه دارد.در ساختمان‌های دولت فدرال آمریکا کسی حتی برای لحظه‌ای به سرخ‌پوستان داکوتای جنوبی که با گرسنگی و محرومیت دست‌و‌پنجه نرم می‌کنند؛ فکر نمی‌کنند.
در حالیکه گزارش‌هایی در ارتباط با بارش برف در نواحی کلان‌شهر واشنگتن خیلی زود پخش می‌شود، خبرنگار خبرگزاری فارس در واشنگتن به اطلاعاتی دست پیدا کرده‌است که بر اساس ‌آن یک جمعیت بومی در آمریکا به به طور کامل نادیده گرفته شده‌اند در حالی‌که نیاز شدید به توجه دولت دارند.
نام "ایندیان " (در لغت هندی، که به سرخپوستان آمریکایی نیز می‌گویند) پیشتر در خصوص افرادی به کار برده می‌شد که قبل از مهاجرت سفیدپوستان اروپایی به قاره آمریکا، ساکن اصیل این قاره بودند.
کاشفان سفیدپوست اروپایی که احتمالاً توسط "کریستوفر کلمب " که به دنبال مسیر کوتاه‌تری برای رسیدن به سرزمین ثروتمند هندوستان بود، هدایت می‌شدند، به سواحل آمریکا آمدند و به دلیل انتخاب مسیر اشتباه، کریستوفر کلمب افرادی را که در قاره آمریکا با آنها ملاقات کرد، "ایندیان " (هندی) نامید.
تنها پس گذشت تقریباً دو قرن نسل‌کشی مداوم سرخپوست‌های آمریکایی به دست مشتاقان توسعه به سوی غرب، "سرخپوست‌های آمریکایی " از نظر سیاسی عنوان صحیح " آمریکایی‌‌های بومی " را به خود گرفتند.
این لقب بسیار مناسب این افراد است زیرا در اصل آنها افراد بومی سرزمینی هستند که هم‌اکنون از آن به عنوان ایالات متحده آمریکا یاد می‌شود.
با این حال وضعیت این صاحبان واقعی آمریکا در بهترین حالت، وحشتناک است و هنوز هم این ملت ستمدیده، تا حد بسیار زیادی توسط مقامات دولتی آمریکا نادیده گرفته می‌شوند.

برف و طوفان شدید سال 2010 یک مثال نمونه مشخص، در زمینه وضعیت تأسف برانگیز آمریکایی‌های بومی است. گرچه برخی از تلاش‌های امدادرسانی برای بحران‌های نزدیک آمریکایی‌های بومی با اهدای غذا، آب، و نفت خام در دست انجام است اما موضوعات ریشه‌ای که این افراد با آن روبرو هستند هنوز رفع نشده است.
"جی وینتر نایت ولف " (Jay Winter Nightwolf)، بنیانگذار و میزبان "نمایش رادیویی حقایق سرخپوستان آمریکایی " که بر روی موج " WPFW "/رادیو "pacifia " قابل شنیدن است، به خبرنگار فارس در واشنگتن در ارتباط با وضعیت سرخپوستان آمریکایی گفت: فرهنگ ما، زبان ما، فعالیت‌های مذهبی بومی ما همگی از ما گرفته شده‌اند. سرزمین ما از ما ربوده شد و ما مجبور شده‌ایم که در چنین مکان‌هایی که من فکر می‌کنم شبیه به بازداشتگاه‌ زندانیان‌ سیاسی‌ یا اسرای‌ جنگی‌ است، زندگی کنیم. آنچه که آنها با مردم کردند همانند آن چیزی است که آنها هم‌اکنون در فلسطین انجام می‌دهند. هیچ فرقی ندارد. من فکر می‌کنم آنها، ابتدا آن بلا را بر سر ما آوردند. زمین‌هایی که برای استفاده به عنوان مناطق سرخپوستی آماده شده است برای استفاده کشاورزی ناکافی است و شکار در خارج از منطقه سرخپوستی محدودیت‌هایی را برای آمریکایی‌‌های بومی به همراه دارد. بسیاری از مناطق داکوتای جنوبی فاقد خدمات اجتماعی که حتی در کوچکترین روستاها و شهرک‌های غیرسرخ‌پوستی نیز وجود دارد، است. هیچ اتوبوس یا قطاری وجود ندارد، هیچ بانک، تئاتر، فروشگاه لباس، دارو یا سلمانی وجود ندارد. هیچ رستوران یا مکانی برای تعمیر خودرو وجود ندارد، هیچ پست‌خانه‌ای در اینجا یافت نمی‌شود. خودرو، تنها روش رفت‌وآمد در این مکان است، در حالیکه یک پنجم خانوارهای این منطقه خودرو ندارند. نرخ بیکاری بین 35 تا 45 درصد است و میانگین درآمد در این منطقه 6 هزار و 100 دلار تخمین زده شده است.
یک نشانه ناامیدی در میان آمریکایی‌های بومی، افزایش میزان خودکشی و اعتیاد به مشروبات الکلی است. در بسیاری از مناطق میزان حیرت‌آور بیکاری 80 درصد مشاهده می‌شود. نرخ ملی بیکاری در زمان سقوط بازار بورس در سال 1929 و رکود بزرگ اقتصادی که متعاقب آن ایجاد شد، تنها 29 درصد بود. و این به این معنی‌ است که آمریکایی‌های بومی هر ساله از بحران بیکاری که تقریبا 3 برابر شدیدتر از بحران بیکاری زمان رکود بزرگ اقتصادی بود، رنج می‌برند. به طور کلی فرض بر این است که رفاه مناطق سرخپوستان با درآمد ایجاد شده از طریق تفرجگاه‌های دولتی حاصل می‌شود. شاید آنها تفرجگاه‌های لاس‌وگاس را که متعلق به سفیدپوستان است با خانه‌های قماری که بدست سرخپوستان اداره می‌شود، اشتباه گرفته‌اند. با این وجود، این دورنمایی کوته‌بینانه است چرا که بیشتر تفرجگاه‌هایی که بدست افراد این جامعه نه چندان بزرگ اداره می‌شود، در مکان‌های آنچنان دورافتاده‌ای واقع شده‌ است که اکثریت مشتریان آن‌ها نیز تنها قبیله‌نشینان محلی هستند که اندک درآمد خود را نیز به آنجا می‌آورند و در قمار به باد می‌دهند. از 200 هزار فرصت شغلی تخمین زده شده که انتظار می‌رفت قماربازی فراهم کند، تنها حدود 25 درصد را آمریکایی‌های بومی عهده‌دار شده‌اند. بسیاری از سرخپوستان تقریبا تنها به وسیله برنامه‌های کمکی دولت به حیات خود ادامه می‌دهند.
"جی نایت‌ولف " (Jay Nightwolf) تصریح کرد: من خانواده‌هایی را می‌شناسم که مجبورند تنها با 400 دلار ماهیانه سر کنند. تنها با این میزان پول، شما مجبور خواهید بود که تصمیم بگیرید که آیا آن را صرف خرید گاز پروپان کنید تا خانه‌تان را گرم کنید و یا اینکه قدری خواروبار بخرید. شما چطور چنین مواقعی تصمیم‌گیری می‌کنید؟ "
پس از آنکه از شدت برف و یخ ناشی از طوفانی که منطقه داکوتای جنوبی را در 2010 هدف قرار داد، کاسته شد، اعضای این منطقه هنوز نیز با زیرساخت‌های فرسوده درگیر هستند.
آنها سپس برای بازسازی یا تعمیر این زیرساخت‌ها خواستار بودجه‌ای شدند که توسط دفتر امور سرخپوستان (BIA) برای آنها تعیین شده بود. در حالی‌که بومی‌های آمریکا برای دریافت بودجه‌ای برای تعمیر زیرساخت‌های خود تلاش می‌کردند، مالیات‌دهندگان آمریکایی به طور میانگین سالانه حدود 14 هزار دلار برای هر شهروند اسرائیلی می‌پردازند.
گروهی از سرخپوست‌های آمریکای شمالی که پیشتر در قسمت پایینی رودخانه‌ "رود میسوری " زندگی می‌کردند در اواخر دهه 1950 وادار شدند این مکان را ترک کنند زیرا دولت فدرال آمریکا در نظر داشت تا از این رود برای ساخت نیروگاه هیدروالکتریکی استفاده کند و هم‌اکنون مدارس، بیمارستان‌ها و اداره پلیسی که توسط دلار‌های قبیله‌ای ساخته‌ شده بود به زیر آب رفته است و آب این رود برای تولید میلیاردها دلار برق در سال برای دولت آمریکا استفاده می‌شود و در هین حال باعث شده‌است که قبایل محلی آمریکا حدود 202 هزار جریب از زمین‌های خود را از دست بدهند.
درحالیکه سرخپوست‌های آمریکایی چند دهه است که تلاش می‌کنند تا بودجه‌ای را برای تأمین تسهیلات ابتدایی از دولت آمریکا دریافت کنند اما آمریکا از سال 1949 تاکنون میلیاردها دلار به اسرائیل واریز کرده است و این در حالی‌است که نشست دائم سازمان ملل متحد در ارتباط با افراد بومی اوایل قرن جاری هدفی را برای تصویب اعلامیه حقوق افراد بومی معین کرد. در سال 2007، 144 کشور نهایتا این اعلامیه را به تصویب رساندند که آمریکا یکی از آنها نبود.نکته جالب توجه وقایع اتفاق افتاده در آمریکا و نوع رفتار کاخ سفید در قبال بومیان آمریکا شباهت زیادی با رفتار صهیونیست‌ها با مردم فلسطین دارد. در حالیکه فلسطینیان در مکان‌هایی بسیار کثیف و تحت شرایطی بسیار بد زندگی می‌کنند، آمریکایی‌های بومی نیز مجبور هستند تا مکان‌هایی دور افتاده وحشتناک زندگی کنند. بدون دسترسی به امکانات اولیه زندگی، آنها چگونه می‌توانند به حیات خود ادامه دهند؟
با وجود تغذیه نادرست و نبود مراقبت‌های بهداشتی برای بیماری‌های جسمانی (میانگین امید به زندگی برای مردان سرخپوست آمریکا، 48 سال است) و بیماری‌های اجتماعی (افسردگی، مصرف الکل و خودکشی) و پس از نسل‌‌ها اجتماعی‌ شدن اجباری که آنها را از فرهنگ‌ها و سنت‌های اصیل خود، ربودند، دیگر آنها نه به گذشته و نه به حال تعلق دارند.
این شرایط در دستورکار خدمات اجتماعی آمریکا مسئله‌ جدیدی نیست اما در عین حال این منطقه نادیده گرفته شده است، شاید مقامات آمریکایی مشغول سرمایه‌گذاری در کشورهای خارجی نظیر مناطق اشغالی تحت سیطره نظامیان صهیونیست هستند.