1.       اول مردد بودم اصلاً بنویسم یا ننویسم! امّا فکر نمی کنم که ننوشتن دردی دوا کند حتی اگر نوشتن دردی دوا نکند، می نویسم به خاطر خودم به خاطر بعضی های دیگر.

"خداوندا در این سال ما و همه ی مخلوقاتت را مشمول رحمت و مغفرت خود قرار ده، گناهان ما را ببخش، بر عمر پدران، مادران، همسران و فرزندان ما بیفزای، ما را سالم و ایمن بدار و انقلاب اسلامی را تا هنگام حکومت فرزانگان حفاظت کن"

2.       سال 88 سال عجیبی بود. سال اصلاح الگوی مصرف سالی پر از اسراف و بی نظمی و خطر بود که البته بیشتر آن را مرهون مهندس موسوی هستیم و کمی هم مرهون شیخ! شایدم بر عکس، نتایج مسابقه­ی حماقت به زودی اعلام می شود.

3.       حمل و نقل در وضعیتی پر از بیم و امید قرار دارد. سقوط هواپیما ها و تصادف های جاده و ریلی مسیر های خوب و بدی را نشان می دهند ولی در کل راضی کننده نیستند هر چند بسیار بهتر شده اند. تعدد مراکز و تغییر هر روزه­ی قواعد بازی در این واسطه های حمل و نقل از مشکلات این واسطه ها هستند.

ترافیک در تهران نیازی به توضیح ندارد. خط عوض کردن، استفاده نکردن از راهنما، حرکت نکردن با حداکثر سرعت و مشکلات چراغ های راهنمایی از معضلات تهران هستند به این عوامل وجود موتورسیکلت ها و وسایل نقلیه قدیمی را که آلودگی زیست محیطی و آلودگی صوتی زیادی دارند باید افزود.

از ایستگاه های دوچرخه سواری کم استفاده می شود، زیرا مردم نیک می دانند که کسی برای دوچرخه سوار ارزشی قائل نیست این را باید اضافه کرد به اینکه فعالیت بدنی در هوای آلوده مضرّات زیادی دارد.

اتومبیل ها اصلاً مناسب نیستند. استفاده از سمند به عنوان تاکسی ایده ای بس بی پایه است. قطعات گران، هزینه ی تعمیرات بالا و مصرف سوخت غیر قابل قبول ویژگی های اصلی سمند هستند. همه ی ادله ای که آوردیم تا زمانی معتبر هستند که تاکسی مانند امروز کاربری داشته باشد.

4.       تجارت این کشور هنوز تا الکترونیک شدن فاصله ی زیادی دارد. خودپرداز ها هماهنگی خوبی ندارند. گرفتن بلیت اینترنتی مشکلات زیادی دارد. خودپرداز آن لاین و انتقال وجه شتابی آن لاین خوب کار نمی کند. سرعت اینترنت کم است، جی میل برای مدتی بالا نمی آید! مشکلات زیادی وجود دارد.

5.       با همه­ی عرایض فوق لزوم نامگذاری سال 89 به سال همت و کار مضاعف فهمیده می شود. باید گفت امسال دلیل اینکه نوروز نامه را دیرتر منتشر می کنیم همین است که هماهنگی بهتری نسبت به سال گذشته داشته باشیم.

6.       درباره دانشگاه ها  و علم و تولید آن و نظارت بر دانشگاه ها، اساتید و بقیه ی اصحاب تعلیم و البته نه تربیت سخن زیاد است و ما بغایت برای بحث های کارشناسی عصبی هستیم. فلذا خودمان را سانسور می کنیم.

7.       التماس دعا داریم؛ مثل قدیم ها